بررسی فیلم Blonde / بشکه‌ی باروت

بررسی فیلم Blonde

فیلم Blonde به کارگردانی اندرو دامینیک (Andrew Dominik) بر اساس کتابی به همین نام نوشته‌ی جویس کارول اوتس ساخته شده است. این فیلم در تاریخ ۲۸ سپتامبر از نتفلیکس پخش شد. فیلم بلوند براساس زندگی‌نامه‌ی Marilyn Monroe بازیگر معروف هالیوودی ساخته شده است و نقش او را در فیلم Ana De Armas بر عهده داشته است. از دیگر بازیگران مطرح فیلم می‌توان به Adrien Brody اشاره کرد و در تهیه‌کنندگان فیلم نیز نام Brad Pitt دیده می‌شود. فیلم Blonde با بودجه‌ی ۲۲ میلیون دلاری ساخته شده و مدت زمان آن ۱۶۶ دقیقه می‌باشد. در ادامه با بررسی فیلم Blonde همراه ما باشید.

مطلب مرتبط: مورد انتظارترین فیلم های سال 2022

بلوند اندرو دومینیک، زیبا، مسحورکننده، تحقیرآمیز، ناراحت‌کننده و به شدت سِبُک است. مانند کاخی شیشه‌ای است که منظره‌ای جهنمی و آتشین از هالیوود را به نمایش می‌گذارد.

این متن دارای اسپویل داستانی است…

بررسی فیلم Blonde / بشکه‌ی باروت

بلوند اندرو دومینیک، زیبا، مسحورکننده، تحقیرآمیز، ناراحت‌کننده و به شدت سِبُک است. مانند کاخی شیشه‌ای است که منظره‌ای جهنمی و آتشین از هالیوود را به نمایش می‌گذارد. البته فیلم بلوند درباره‌ی زندگینامه‌ی مرلین مونرو با جزئیات فراوان نیست بلکه اقتباسی از کتاب Joyce Carol Oates است. با این حال اندرو دومنیک وارد زندگی یکی از مشهورتین زنان هالیوود می‌شود ولی هر چه بیشتر به مرلین مونرو نگاه می‌کنیم بیشتر وارد دوگانگی او می‌شویم. وجه انسانی او (نورما جین) که مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد به شخصیت هنری‌اش (مرلین مونرو) پناه می‌برد تا چهارچوبی هرچند خیالی و امن برای خود دست‌وپا کند.

با اینکه فیلم بلوند یک بیوگرافی نیست ولی در ابتدا با فروپاشی ذهنی مادر نورما جین (جولیان نیکلسون) آشنا می‌شویم‌. مادرش از گهواره‌ی او می‌گوید که یک کشوی دراور بود و از پدرش که مردی مهم در Tinseltown بود که نمی‌تواند نامش را بلند بگوید! در صحنه‌ای دیگر آتشی در تپه‌های هالیوود، شراره‌هایش را بر روی شهر می‌ریزد، که نشان از تاثیر دنیای بیرون بر زندگی نورما جین دارد، آتشی که به زودی زندگی او را نیز دگرگون می‌کند.

او در یتیم‌خانه بزرگ می‌شود و هرگز چیزی درباره‌ی پدرش نمی‌فهمد و آنقدر درباره‌ی خودش سوال می‌پرسد که هرگز نمی‌تواند هویتی فراتر از نام هنری‌اش Marilyn Monroe شکل دهد. فقدان پدر و مادر در زندگی‌اش او را دچار یاس و افسردگی می‌کند، در حالی که او می‌خواهد نمایشنامه‌های چخوف را اجرا کند، روزنامه‌ها و مردم از او می‌خواهند که نماد جنسی و شهوت‌انگیز هالیوود باشد، شور بختاته هالیوود هم بر این جنبه از او اصرار می‌ورزد‌.

همه چیز حول محور بدن او می‌چرخد و زمان در میان مردانی که او با آنها وارد رابطه می‌شود و بعد با یکی از آنها ازدواج می‌کند و فرزندی که متولد نمی‌شود در جریان است. او در روابطش با مردان به دنبال “پدرش” می‌گردد و از همین مورد نیز آسیب می‌بیند. اگرچه داستان بلوند به شکلی پی‌در‌پی روایت می‌شود اما همانطور که گفتم همه چیز حول محور بدن نورما جین می‌گذرد، از یک تصویر تا سنجاق رئیس جمهور ایالات متحده… همه چیز به شکل تحقیر آمیز می‌خواهد جنبه‌ای از یک زن زیبا را که به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن در هالیوود تحقیر می‌شود به نمایش بگذارد.

بلوند به ما نشان می‌دهد که تجاوزجنسی و آزار و اذیت جسمی، برای کنترل حرفه‌ی نورما جین انجام می‌شود، در نهایت هالیوود داروهایی به او می‌دهد تا او را از افسردگی به سمت اجرای مداوم سوق دهد! شاهد فریادها و نعره‌های روحی او هستیم که درون حصار بدنش، گوشت و پوستش اسیر است. با انتظارات زیادی که از او وجود دارد برای توامان درخشیدن، در صحنه بودن، حتی سال‌ها بعد از مرگش هم انتظارات از او وجود دارد.

در کلاس بازیگری، معلم می‌گوید که بازیگری یعنی جدا نگه‌داشتن خود از شخصیتی که می‌خواهید بازی کنید. بلوند نشان می‌دهد که نورما جین این حرف را جدی گرفته و خود را از مرلین مونرو جدا می‌کند. تا اینکه در صحنه‌ی Some Like It Hot به قدری این دوگانگی اوج می‌گیرد که شاهد تصرف Merilyn Monroe بر نورما جین هستیم. یکی از بهترین صحنه‌های فیلم مربوط به آرایشگر اوست که در گوش نورما جین نجوا می‌کند: او می‌آید، او اینجاست. در حالی که او را دارد به مرلین مونرو تبدیل می‌کند، این ذهینت را در نورما جین ایجاد می‌کند که آمدن مرلین مونرو به صلاح و خِیر اوست. اما او در اوج درخشش مانند الماسی است که از دستی به دستی دیگر پاس داده می‌شود، مانند کالایی که هرکسی به نحوی از او استفاده می‌کند، در واقع این تبدیل از نورما جین به مرلین مونرو برای او یک نفرین است نه عامل نجات.

بلوند دارای صحنه‌های آزاردهنده‌ی بسیاری است و شاید در انتها حس کتک خوردن در کوچه‌ای به شما دست بدهد، بدون اینکه بدانید چرا به آنجا رسیده‌اید!

اندرو دومنیک به تمام زوایای فیلمش وارد است و همه چیز را تحت کنترل دارد و آنا دِ آرماس نیز خود را به او سپرده است. نتیجه همکاری بسیار عالی‌ای از آب درآمده است و البته فیلم هم تجربه‌ای فریبنده و هم منزجر‌کننده است و کاملاً می‌تواند مخاطبان را در دو جبهه متفاوت از هم قرار دهد و تاثیرش را تا مدت‌ها در ذهن مخاطب بگذارد. آنا دِ آرماس از مرلین مونرو، صدایش را تداعی می‌کند ولی نورما جین را بسیار عالی به تصویر می‌‌کشد و در نشان دادن وجه طبیعی این کاراکتر از او استفاده می‌کند. بدین ترتیب شما کاملاً می‌توانید متوجه شوید چه زمانی آنا دِ آرماس Merilyn Monroe است و چه زمانی نورما جین است.

از لحاظ بصری فیلم بلوند مسحورکننده است، میزانسن‌ها، اندازه‌ها، دوربین روی دست برای نشان دادن تنش، استفاده درست از عناصر محیط، فیلم را دیدنی کرده‌اند. موسیقی فیلم نیز در جایی مخرب و در جایی آرام‌بخش است درست مانند سبک اندرو دومنیک که بلوند را جذاب کرده است.

از مواردی که باعث می‌شود فیلم دل‌چسب باشد این است که دومنیک با نورما جین هم‌دردی می‌کند و کاراکترش را به قولی رها نمی‌کند. در طول فیلم، کمد لباس‌های نورماجین، آرایشگری که چهره‌اش را تغییر می‌دهد به همانی که می‌شناسیم و پزشکانی که به معنای واقعی کلمه او را نگاه می‌کنند، همه و همه برای این است که مردان قدرتمندی خواهان ساخت فیلم با بازی او هستند. آرتور میلر (آدریان برودی)، نمایشنامه‌نویس، بهترین فردی که در فیلم نورما جین با او روبرو می‌شود، نیز او را “بلوند احمق” در تمام فیلم‌ها به تصویر می‌کشد ( موردی که در واقعیت هم تا به امروز به کاراکترهایی که مرلین مونرو بازی کرده اطلاق می‌شود). اندرو دومنیک با اینکه تمام اتفاقات وحشتناکی که برای مرلین مونرو افتاده است را به تصویر می‌کشد ولی این حرکت را برای دفاع از او انجام می‌دهد. نکته‌ای که برای من حائز اهمیت بود این است که فیلم دوگانگی شخصیتی نورما جین را به تصویر می‌کشد و نشانمان می‌دهد که او می خواهد آنها را حفظ کند ولی در نهایت به سقوط خودش می‌انجامد. در نهایت کاراکتر مرلین مونرو انگار درون کهربایی قرار گرفته که تا به امروز هم جادوانه باقی مانده است.

بلوند دارای صحنه‌های آزاردهنده‌ی بسیاری است و شاید در انتها حس کتک خوردن در کوچه‌ای به شما دست بدهد، بدون اینکه بدانید چرا به آنجا رسیده‌اید! چیزی که درباره‌ی فیلم قابل نقد است این است که مرلین در ارتباط با مردان به دنبال “پدر” می‌گشت، اینکه چیزی درباره‌ی مرلین مونرو قابل دانستن نیست، او دائماً یا به بازی گرفته می‌شد یا در خدمت این و آن بود. بلوند از نگاهی دیگر فیلم‌سازی را هم تقبیح می‌کند، انکار همه چیز این صنعت به بدن گره خورده است (مرد و زن ندارد) مانند تکه‌ای پازل که هر کس که از راه می‌رسد تکه‌ای از آن را سر جایش قرار می‌دهد. این سوال در مورد اینکه آیا آنچه دومنیک، اوتس و آرماس در کنار هم قرار داده‌اند ارزشمند است یا نه، آگاهانه در همان حلقه‌ی بازخوردی است که همزمان آن را نکوهش می‌کنند و در جنبه‌ای دیگر همدلانه با شخصیت مرلین مونرو دلسوزی و در آخر به نوعی فیلم مخاطب را خلع‌سلاح می‌کند…

سخن آخر