بررسی بازی Marvel’s Spider-Man 2

بررسی بازی Marvel’s Spider-Man 2

با سلام خدمت شما همراهان گرامی مجله اینترنتی ساعت هفت با نقد و بررسی بازی Marvel’s Spider-Man 2 در خدمت شما هستیم. بازی Marvel’s Spider-Man 2 ساخته‌ی شرکت Insomniac Games است که توسط Sony Interactive Entertainment در تاریخ 20 اکتبر ۲۰۲۳ منتشر شده است. کاراکتر اسپایدرمن یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های ابرقهرمانی است که تقریباً در جای جای دنیا شناخته شده است و در لیست ۱۰۰ ابرقهرمان برتر IGN جایگاه سوم را در اختیار دارد. محصولاتی که شامل این شخصیت می‌شوند از انیمیشن و فیلم‌های سینمایی تا لوازم‌التحریر و اکشن‌فیگور را شامل می‌شود و در تمام دنیا به فروش می‌رسند. حال سونی بعد از موفقیت نسخه‌ی اول بازی و بعد از آن نسخه‌ی Miles Morales،  به سراغ شماره‌ی دوم رفته و Insomniac Games داستانی دیگر ولی اینبار با هر دو قهرمان دوست‌داشتنی برایمان تعریف کرده است. پس با نقد و بررسی بازی Marvel’s Spider-Man 2 در خدمت شما هستیم.

تگ مرتبط: نقد و بررسی بازی

مورد انتظارترین بازی‌ های سال 2023

قرمز و سیاه

اسپایدرمن نسبت به دیگر ابرقهرمانان مارول دارای محبوبیتی بی‌حد و اندازه است و این مورد جدای از ظاهر و استایل او، بخاطر طیف متنوع دشمنان و شروران کامیک‌های اوست. این تنوع به یک نویسنده دست بالا را می‌دهد تا داستان‌هایی درگیرکننده خلق کند. معمولاً داستان‌های Spider-Man جنبه‌ای شخصی نیز دارند و کاراکتر پیتر پارکر و زندگی خصوصی او نیز وارد این جریانات می‌شوند. دشمنان او اکثراً همان افرادی هستند که او در مقطعی از زندگی‌اش با آنها رفت و آمد داشته و یا درس‌هایی از آنها آموخته، مانند دکتر اکتاویوس که پیتر برای مدتی برای او کار می‌کرد، یا نورمن آزبورن که پیتر با خود او و پسرش هری رفت و آمد دارد.

دشمنان پیتر پارکر از اطراف او می‌آیند، انسان‌هایی که هر یک به نحوی به سمت تاریکی کشیده می‌شوند. یکی با جاه‌طلبی‌هایش، دیگری با شکست‌هایش در زندگی و در آخر این پیتر است که در زندگی بر روی لبه‌ی تیغ راه می‌رود. از آنجا که کاراکتر پیتر پارکر و اسپایدرمن کاملاً دو مفهوم جدا از هم هستند و Spider-Man برای پیتر حکم یک شغل را دارد که برایش مسئولیتی سنگین به ارمغان آورده و عایدی‌اش جز لبخند و تشکر چیزی نیست، دیالوگ‌هایی که می‌گوید مانند یک انسان پخته است که طنز و طراوت و شادابی یک جوان را دارد.

داستان‌های Spider-Man در هر مدیومی بیان شوند برای مخاطبان جوان و نوجوان جذاب و تماشایی است. وجود ونوم در داستان‌های Spider-Man از نظر من (حداقل در آن اوایل) برای این بود که پیتر با هویت مرد عنکبوتی در آمیخته شود و چالشی اساسی در ماهیت وجودی او رخ دهد. زیرا تا قبل از پیدا شدن ونوم، پیتر پارکر ماسکی به روی صورتش می‌کشید که نامی مستعار داشت، Spider-Man و خود را با آن نام صدا می‌زد. اما ونوم به این ماسک زندگی داد و حالا این مرد عنکبوتی سیاه، می‌توانست او را، رفتارش را، اعمالش را، ذهنیت‌اش را تغییر دهد و رُک بگویم تمام و کمال ماهیت Spider-Man را خود مختار می‌کرد.

این پیچیدگی جذاب (حداقل روی کاغذ) در کامیک‌ها جواب داد و کاراکتر ونوم برای مخاطبان بسیار جذاب بود. اما در سینما کمی سخت است که این پیچیدگی را نشان مخاطب داد زیرا در کامیک‌ها شما می‌توانید دیدگاه‌های ذهنی کاراکتر را در قالب کادری به صورت دیالوگ بخوانید. اما در سینما این کار باید با صداگذاری انجام شود که باعث کاسته شدن سرعت روند سناریو و خستگی مخاطب در ژانر ابرقهرمانی می‌شود. به نظرم این پیچیدگی را در بازی تام هاردی تا حدودی شاهد بودم و همین فیلم اول ونوم را جذاب می‌کرد. اما در قالب بازی ویدئویی چطور؟ آیا می‌توان پیتر پارکر و دیدگاهش درباره‌ی Spider-Man بودن را با ونوم به چالش کشید؟! البته در داستان Marvel’s Spider-Man 2 که Insomniac برایمان تدارک دیده ( متاسفانه یا خوشبختانه) محدود به یک شرور نیستیم و این موضوعی است که می‌تواند به یک کاراکتر منفی لطمه وارد کند یا داستانی جذاب‌تر بیان کند.

زمینِ بازیِ منهتن

همچنان داستان بازی در منهتن قرار دارد و محلات دیگر نیویورک نیز به آن افزوده شده است و می‌توانید محیط‌های مختلفی را در نیویورک به چشم ببینید. با توجه به پیشرفت PS5 نسبت به PS4 انتظار دیدن محلات نیویورک با گرافیکی بالاتر اولین چیزی است که انتظار دارید سازندگان برایتان برآورده کرده باشند. نمی‌دانم چه‌قدر این نیویورک به واقعیت نزدیک است ولی احتمالاً شهروندان NY City را به‌وجد خواهد آورد. حال نگاهی دقیق‌تر به نیویورک بیاندازیم و ببینیم چقدر با PS4 تفاوت دارد، بدین منظور به سراغ مقاله‌ای از GameInformer رفتم که نویسنده‌ی آن خود منزلی در محله‌ی Queens دارد (که در بازی می‌توانید وارد این محله شوید). آنچه نویسنده بیان داشته است قیاس نسخه‌ی PS4 از بازی اول با نسخه‌ی دوم در PS5 است. او می‌گوید، جدای از گرافیک، مقیاس‌ دقیق‌تر و دیدن مناظر بیشتر (اگر در بالای برج امپایر استیت بایستید) است که خودنمایی می‌کند. چنانچه از بالای برج Empire State به Lower Manhattan نگاه کنید در PS5 متوجه اضافه شدن Governor Island و همچنین جزیره‌ی Liberty می‌شوید و می‌توانید برج آزادی را ببینید و البته که به این مکان‌ها دسترسی ندارید. اگر به Hell’s Kitchen نگاه کنید جزئیات بیشتر از قبل (کنسول PS4) است و رودخانه‌ی Hudson اکنون مملو از کشتی‌ها و قایق‌های مختلف است، چیزی که در PS4، رودخانه‌ی هادسون را کاملاً خالی جلوه می‌داد. اکنون New Jersey نیز با کیفیتی بالاتر قابل رویت است و انگار آن دور دست‌ها داستانی را در دل خود برای بازگو کردن دارد. محله‌ی بروکلین که اکنون قابل دسترس است به لطف PS5 و قدرت سخت‌افزاریش در قیاس با PS4 در مقیاسی دقیق‌تر نسبت به واقعیت قرار دارد و ساختمان‌ها نیز دقیق‌تر کار شده‌اند.

البته بنا به گفته‌ی منبع‌ام که GameInformer بود ساختمان معروف Chrysler که در Miles Morales حذف شده بود همچنان جای خالی‌اش در بروکلین حس می‌شود. اما یکی از نکات بسیار قابل توجه در Spider-Man 2 و توجه به جزئیات در ساختمان‌های Fisk است که اگر از بازی اول بیاد داشته باشید این دو ساختمان در حال ساخت بودند و شما در این دو ساختمان می‌توانستید اعضای Fisk را مورد ضرب و شتم قرار دهید، آنهم در محیطی که شامل برجی نیمه کاره بود‌. اکنون در Spider-Man 2 این دو برج ساخته شده‌اند و می‌توانید نتیجه‌ی کار مهندسان و کارگران زحمت‌کش ساختمانی در نیویورک را ببینید! وقتی به محله‌ی Queens می‌رسیم نویسنده‌ی Game Informer نتوانسته احساساتش را بروز ندهد و از این همه توجه به جزئیات حسی رضایت‌بخش داشته است. او اینگونه بیان می‌کند انگار مردم این محله واقعاً از دنیای واقعی قرض گرفته شده‌اند تا همان نقش خود را که در واقعیت داشتند اکنون در دنیای مجازی بازی کنند. در ادامه نویسنده‌ی مقاله‌ی Game Informer به پل جرج واشینگتن اشاره کرده و طعنه‌ای به شهردار نیویورک زده است و جزئیات نه‌چندان دلچسب آن را در Spider-Man 2 به گردن او انداخته است!

با جمع‌بندی سرانگشتی از مقاله‌ی فوق‌الذکر که یک شهروند واقعی نیویورک اذعان داشته است، مشخص می‌شود Insomniac Games در طراحی شهری و نگاه به جزئیات توانسته نمره‌ی بسیار عالی را کسب کند (نمره را من دادم و ربطی به Game Informer ندارد). همواره بر این اندیشه استوار بوده‌ام که نگاه به جزئیات می‌تواند یک بازی را خاص کند و آنرا در ذهن‌ها حک کند. نمونه‌‌اش هم Red Dead Redemption 2 است که سرآمد همه‌ی بازی‌های است که به جزئیات اهمیت می‌دهند. البته اگر رفتارها و اکشن‌های مردم یا NPCها را در نظر بگیرم نسبت به نسخه‌ی اول تفاوت‌های آنچنانی را شاهد نبودم ولی انیمیشن‌های آنها بیشتر شده است، چهره‌ها نسبتاً متمایز از هم است ولی تعداد دفعاتی که چهره‌ای یکسان با لباسی متفات را می‌بینید زیاد است. حرف از طراحی لباس شد که باید بگویم هر شهروند تیپ و استایل خودش را دارد و تعداد افراد هم تیپ و شکل در بازی کمتر از انگشتان دست است. همه‌ی مردم (اعم از سیاه و سفید و آسیایی) در اندازه‌ها و سایزها و لباس‌های مختلف هستند و به نیویورک حس زنده بودن داده‌اند، البته به دنبال جزئیات رفتاری متمایز که در GTA و Red Dead 2 از NPCها سراغ داریم در Spider-Man 2 نگردید که نااُمید می‌شوید ولی تا همین قدر توجه به جزئیات NPCها بسیار رضایت بخش است.

بازی‌هایِ منهتن

داستان Spider-Man 2 با اینکه ۱۷ تا ۲۰ ساعت بیشتر نیست ولی از فیلم‌های MCU یک سروگردن بالاتر است. طراوت و شادابی در کنار احساسات و ایدئولوژی‌ها و فرهنگ‌ها به شکلی عمیق در دل داستان نهادینه شده است. تاروپود داستان در میان احساسات، غم و اندوه، هویت فرهنگی و عشق و بسیاری موارد دیگر در هم تنیده شده است و با سکانس‌هایی هیجان‌انگیز بمبارانتان می‌کند. توجه به شخصیت‌پردازی در داستان‌های ابرقهرمانی واجب است تا بتوان قوس شخصیتی مناسبی به کاراکتر داد تا بیننده علاوه‌بر همزادپنداری، علاقه‌مند به دنبال کردن داستان او شود. اتفاقی که در Spider-Man 2 می‌افتد و پیتر پارکر و مایلز مورالز کاملاً از شماره‌های قبلی این مجموعه کاراکتری پخته‌تر و اندیشه‌های پیشرو‌تری را بروز می‌دهند. پیتر پارکر اکنون در دنیای بزرگسالان و با مشکلات متعدد زندگی خصوصی و دنیای جرم و جنایت در کشمکش است و مایلز با آینده‌ی نامشخصش در حال مواجه شدن، نویسندگان Insomniac Games به جای تعریف دوباره‌ی یک کاراکتر (مانند کاری که Sam Reimi و نویسندگان Amazing Spider-Man انجام دادند یا دیزنی با اسپایدرمنِ Tom Holland کرد) آن را در موازات کامیک‌ها ولی با پرداختن بیشتر به جزئیات داستانی (چون در بازی‌های رایانه‌ای شما زمان بیشتری برای پردازش کاراکتر در اختیار دارید تا دنیای سینما) ساختند و با کاراکتر مایلز داستان‌های مختلف بیشتری برای دنیای Spider-Man خلق کرده‌اند. در واقع هر دو کاراکتر مایلز و پیتر بیشترین شباهت را به کامیک‌ها نسبت به فیلم‌ها و انیمیشن‌های سینمائی خود دارند (مایلز در انیمیشن‌ها ظاهر شده است). اینها که بیان شد درباره‌ی مایلز و پیتر بدون لباس Spider-Man بود و به لطف پیشرفت‌های PS5 اکنون سکانس‌های اکشن گسترده‌تری را شاهد هستیم.

مقیاس عظیم مجموعه‌ اکشن‌های Marvel’s Spider-Man 2 غیرقابل تصور است، که با لحظات فوق‌العاده بازی اول فاصله زیادی دارد. این در عمق انیمیشن‌ها، اجراهای بی‌نظیر موشن کپچر و طراحی هنری خیره‌کننده است که کل تجربه را در کنار هم قرار می‌دهد و به چنین سکانس‌های خلاقانه‌ای اجازه می‌دهد که در حین تماشا، ذهن شما را درگیر کنند. سکانس‌های زیادی وجود دارد که می‌تواند کاملاً ذهن شما را درگیر خود کند تا ندانید که چه مدت است که خیره به تصویر صفحه‌ نمایش هستید‌. کاراکترهای اصلی ما و شروران و تفاوت‌ها و نگرش‌های متفاوت آنها به دنیای Spider-Man 2 رنگ لعاب خاصی بخشیده‌اند و لحظات دلهره‌آور خوبی را می‌آفرینند.

تعداد شرورهای Spider-Man 2 نسبت به دو عنوان قبلی افزایش یافته است ولی Kraven و Venom از بقیه برجسته‌تر هستند. Jim Pirri در نقش Kraven به خوبی توانسته جنبه‌های ترسناک و احساسی و مهیب کاراکترش را بروز دهد و تا پایان کار این تعادل را به خوبی حفظ می‌کند. با این حال این Venom است که بیشترین توجه را به خود جلب می‌کند. آنچه از او در تیزرها و تریلرهای بازی دیدید تنها قطره‌ای از ابهت اوست و به شدت به روشنایی روز شهر نیویورک، گوشه‌ها و زوایایِ تاریک می‌افزاید.

حتی در حال قدم زدن، جهیدن از ساختمانی به ساختمان دیگر، در پس دهن شما Venom کمین کرده است و سازندگان خیلی خوب یک Nemesis در Resident Evil 3 (نسخه‌ی کلاسیک بازی) برایمان در Spider-Man 2 درست کرده‌اند. می‌دانید Venom وجود دارد، می‌دانید جایی کمین کرده است، می‌دانید در یک بدن دو ذهن وجود دارد و وقتی خود را نشان می‌دهد همه چیز به اوج خود می‌رسد و آدرنالین خونتان بالا می‌رود.

درگیر منهتن شدن

در کنار داستان بازی، بیشترین چیزی که باید شما را درگیر یک بازی کند فعالیت های جانبی است. خوشبختانه Spider-Man 2 این موارد را به شرورهای مختلف گره زده است و هرج و مرج خوبی در منهتن برایتان تدارک دیده است. همین موارد را برای جلای بیشتر کاراکترهای Miles و Peter استفاده کرده است و فعالیت جانبی اکنون داستان‌های خود را دارند. هنوز هم خود را در حال رکورد زدن در اتمام یک فعالیت خاص خواهید یافت ولی Miles را هم در چنته دارید و او هم فعالیت‌های جانبی خودش را دارد. دیگر فعالیتی که به طور کامل کپی پیست شده است، این است که عده‌ای خلافکار در بن‌بستی یا کوچه‌ای یا فروشگاهی یا سوار بر ماشینی به صورت تصادفی در نقشه و منطقه‌ای که هستید ظاهر می‌شوند‌. جالب است که این مورد را باید کمبود خلاقیت طلقی کرد ولی انگار جزوی از هویت بازی Spider-Man را تشکیل می‌دهند. برای من خسته‌کننده نیستند چون هر چه قدر این مدل Random Encounterها را انجام دهید بعدی سخت‌تر از قبلی می‌شود و همینطور جلو می‌رود تا زمانی که وا دهید یا از خلافکارها کتک بخورید. فعالیت‌های حرکتی یا مثلاً رد شدن از حلقه‌ها با حرکتی خاص در بازی وجود دارد و در این بین چند ماموریت جانبی جدید نیز اضافه شده است ولی در کل این Side Questها پاداش درخوری می‌دهند و آن خریدن Skinهای متنوع است و اینکه حالا هم Miles را داریم و هم Peter را و کلی Skin متنوع هم برای هر دو وجود دارد باعث می شود که این فعالیت‌ها را حداقل اندکی جدی بگیرید.

Skillهای بازی نیز شامل حرکات متنوع و مخصوص Miles و Peter و هر دو نفر می‌شود. مایلز حرکات برق‌آسای خودش را دارد و Peter نیز از باز‌وهای عنکبوتی‌اش بهره می‌برد و حرکات دو نفره‌ی آنها در نبردهای بزرگ به کار می‌آید. با انجام ماموریت‌های مختلف می‌توانید XP بدست آورید و با بالا رفتن Xp به اندازه‌ی مشخص اولتان را بالا برده و Skillpoint بدست بیاورید، که می‌توانید از این مورد برای باز کردن Skillهای Peter و Miles و یا ترکیبی از آن دو استفاده کنید.

در نهایت بهترین تجربه از Side Questها را فعالیت‌های جانبی اختصاصی Peter و Miles برایتان به ارمغان خواهد آورد. زیرا در بعضی موارد داستان‌های جذابی را در دل خود برای بازگو کردن دارند‌ و به خوبی شخصیت‌های Miles  و Peter را واکاوی می‌کنند. درباره‌ی Miles باید گفت که این ماموریت‌ها جنبه‌های اجتماعی و دیدگاه‌های سیاسی او را از دنیایی که در آن قرار دارد بازگو می‌کند. در مورد Peter ولی این موارد کاملاً متفاوت است و درباره‌ی شرورانی است که با او کلنجار می‌روند و می‌تواند حسابی سرگرمتان کند. تعهد Insomniac به شخصیت‌پردازی کاراکترهایش در این سری بازی Spider-Man واقعاً ستودنی است و در جهت درستی قرار دارد.

حرکت دیگری که Insomniac در Spider-Man 2 انجام داده است و به خوبی حس کاووش را در نیویورک به شما می‌دهد، استفاده‌ی بسیار کم از نشانه‌گر هدف است. در واقع وجود ستون نور در جایی در آسمان، دیدن لاشخورهای Kraven که دور یک ساختمان می‌چرخند، حلقه‌های رنگارنگ، نکاتی است که به شما می‌گویند اتفاقی در آنجا در حال وقوع است و بد نیست به آن سمت بروید تا ببینید چه فعالیتی برایتان تدارک دیده شده است. این مدل علامت‌گذاری بهتر از موارد کلاسیک است که هدف را مستقیم علامت‌گذاری می‌کند و شما باید خود را به علامت برسانید. در واقع حتی اگر خود را به محل ستون نور برسانید اینطور نیست که دقیقاً در ستون نور فعالیتی در حال انجام باشد، شاید بالای یک ساختمان یا داخل آن سازه فعالیتی را انجام دهید و این حس (هرچه‌قدر اندک) کنجکاوی شما را می‌پروراند و به شما تجربه‌ای منحصر‌به‌فرد می‌دهد. موردی که کمی آزاردهنده است این بود که وقتی در حال کتک‌کاری با مجرمان بودم یک Random Encounter اتفاق می‌افتاد و من تا بیایم به خودم بجنبم آن را از دست می‌دادم و این مورد چندین‌بار برایم اتفاق افتاد. مورد دیگر اینکه علامت هشدار قرمز را بر روی نقشه دریافت می‌کردم و وقتی به محل حادثه می‌رفتم می‌دیدم که هیچ دشمنی در کار نیست. بعد از چند ثانیه صحنه به کل محو شده و فعالیت عادی NPCها از سر گرفته می‌شد.

گجت‌های عنکبوتی

تجهیزات Spider-Man نیز نسبت به بازی اول بیشتر شده و متفاوت هم هستند. ابزارهای جابه‌جایی نیز بیشتر هستند. حال که باید از روی رودخانه رد شوید تا به محله‌های دیگر بروید بهترین گزینه Web Glider است که در این مواقع به کارتان می‌آید. اما در محیط شهری نیز این Web Glider کاربرد دارد زیرا جلوی نوسانات شما را در هنگام معلق بودن در هوا می‌گیرد و به شما ثبات می‌دهد تا خود را از برخورد با زمین نجات دهید. گزینه‌ی جدیدی که در گیم‌پلی بازی وجود دارد این است که تار زنی و تاب خوردن را می‌توانید به کنترل خود درآورید تا حس بیشتری از این کار بگیرید. گزینه‌ای که واقعاً کسب مهارت در آن دشوار است ولی ارزش امتحان کردن را دارد زیرا تجربه‌ی واقعاً جالبی برایم بود.

گرافیک عنکبوتی

بازی اول در PS4 مرا به وجد آورد، دروغ نمی‌گویم حس بسیار خوبی برایم داشت و دیدن آنهمه جزییات بصری و نورپردازی و دقت بالا در طراحی‌های بصری و معماری‌ها مرا مجذوب خود کرد. در PS5 نیویورک همان نیویورک است ولی حس واقعی‌تری می‌دهد، زنده است، مردم با رنگ‌های مختلف، سیاه، سفید و آسیایی را می‌بینید. تاکسی‌های زرد رنگ و اینکه در هر دو مدل Performance و Quality گزینه‌ی Ray Tracing فعال است و افت‌فریمی نداریم، کاری است که Indomniac توانسته به خوبی آن را در بازی‌ای در این فرم و قالب پیاده کند. به لطف Ray-Tracing نورپردازی بسیار خوب انجام گرفته است. جابه‌جایی بین دو Spider-Man جذاب و بدون مشکل خاصی انجام می‌شود. بازتاب محیط اطراف در شیشه‌های بزرگ یک آسمان خراش، بیرون زدن دود از سقف یک خانه که نور از لابه‌لای آن دودها می‌خواهد فرار کند. رنگ‌های شاد و دیوارنگاری‌های جالب، مواردی است که چشمان شما و حواس شما را به کل در بازی می‌دزدند و به خود جذب می‌کنند. از لحاظ بصری و گرافیکی این بازی بسیار عالی کار شده است.

بهینه‌سازی

در این بخش باید بگویم در هر دو حالت Quality و Performance هیچ افت‌فریمی را ندیدم، مطلقاً هیچ تجربه‌ای از Lag و افت‌فریم نداشتم. اما در بحث Bug یا Glitch موارد زیادی بود که از چشمان من به دور نماندند. در جایی Npcها را می‌دیدید که در هوا معلق هستند و یا در دیوار گیرکرده‌اند. موردی بود که یک NPC در ماشین گیر کرده بود و لحظاتی بعد یکی دیگر در کنار او ظاهر شد و چند لحظه بعد ۳ نفر را داشتیم که در کاپوت ماشین گیرکرده بودند. بسیاری از ماموریت‌هایی که با هشدار قرمز مشخص شده بودند، وقتی به محل حادثه می‌رفتم خالی از دشمن بودند و بعد از لحظاتی صحنه‌ی حادثه محو شده و NPCها فعالیت عادی خود را از سر می‌گرفتند که تعداد رخ داد این اتفاق بسیار زیاد بود. آپدیت روز اول بازی متاسفانه حجمی بالغ بر 38 گیگابایت دارد که بسیار زیاد است و Bugها و Glitchهای بازی را رفع می‌کند و آپدیت ۱.۰۰۳ بازی ۵۰۰ مگابایت بیشتر حجم ندارد. در کل در بحث اجرا و روان بودن اجرای بازی Marvel’s Spider-Man 2 یکی از بهترین‌ها در فرم و مقیاسی به این بزرگی است، حتی اگر بازی را از اول تا آخر انجام داده و آپدیت نکنید.

سخن آخر