نقد و بررسی فیلم Black Adam

نقد و بررسی فیلم بلک آدام

با سلام خدمت شما همراهان گرامی وب سایت ساعت هفت، با نقد و بررسی فیلم بلک آدام در کنار شما هستیم. فیلم بلک آدام / بلک آدام به کارگردانی ژاومه کویت-سرا (Jaume Collet-Serra) و نویسندگی آدام ستیکیل، روری هینز (Rory Heines) و سهراب نوشیروانی (Sohrab Noshirvani) در تاریخ ۲۱ اکتبر ۲۰۲۲ در امریکا به نمایش عمومی درآمده است، مدت زمان فیلم ۱۲۴ دقیقه است و از جمله بازیگران فیلم می‌توان به دوئین جانسون، پیرس برازنان و سارا شاهی اشاره کرد. فیلم بلک آدام که با بودجه‌ی ۲۰۰ میلیون دلاری ساخته شده است، تاکنون موفق شده فروش ۱۵۲.۹ میلیون دلاری را در Box Office ثبت کند. در ادامه با نقد و بررسی فیلم بلک آدام همراه ما باشید.

مطلب مرتبط: مورد انتظارترین فیلم های سال 2022

همه چیز در مورد شخصیت بلک آدام

معرفی تمام شخصیت های مهم DC

بهترین فیلم‌های دوئین جانسون

کلیت اثر شما را پر از چرندیات شگفت‌انگیز می‌کند!

نقد و بررسی فیلم بلک آدام

در اولین مواجهه با فیلم بلک آدام، این اثر شما را با داستان‌ها و پیش‌زمینه‌های مختلف بمباران می‌کند. انبوهی از اطلاعات که ممکن است شما را گیج کنند. البته سبک و سیاق فیلم متفاوت است، اما انبوه اطلاعات از یک کاراکتر، شما را از اینکه آزادانه درباره‌ی او بیاندیشید، بازمی‌دارد. در واقع کارگردان و نویسندگان می‌خواهند شما تنها بنشینید و از دیدن فیلم لذت ببرید و دیگر اینکه چرا و چگونه و برای چه و چه شد و دیگر ضمایر پرسشی را بکار نگیرید. در نهایت کلیت اثر شما را پر از چرندیات شگفت‌انگیز می‌کند!

اما در میان بمباران اطلاعاتِ مخاطب با موضوعاتی چون جادوی تاریک، تاج Sabbaq و شش شیطان عالم اموات! و هر چیز چرند دیگری، یک وجه امیدوارکننده درباره‌ی فیلم بلک آدام به چشم می‌خورد، داستان فیلم در کشور خیالی کهندق در خاورمیانه جریان دارد. سرزمینی باستانی که زمانی بسیار پرفروغ و باشکوه بود (یا به قولی قومی مغرور و سلطه‌جو داشت)، اما اکنون نیروهای مزودوری به نام اینترگنگ (Intergang) این کشور را اشغال کرده‌اند. برخلاف فلسطین و عراق، مردمان کهندق فرهنگشان زیر پا گذاشته شده و توسط ایست‌های بازرسی و سربازانی که در جای جای خیابان‌ها قرار دارند، تحت کنترل هستند. حال بلک آدام که در ابتدا نامش تث آدام (Teth Adam) است، از خوابی ۵۰۰۰ ساله بیدار می‌شود و فیلم ما را برای این بیداری از قبل آماده می‌کند.

صحنه‌ها و سکانس‌هایی در فیلم وجود دارد که دوئین جانسون کاملاً تک‌بعدی و به معنای واقعی کلمه یک پوستر و یا تصویر متحرک است!

دوئین جانسون کاراکتر بلک آدام را بسیار بی‌احساس، خشک، بدون حس طنز، اجرا کرده است. انگار آرنولد شواتزنگر در فیلم Terminator 2: Judgment Day است و نکته‌ای جالب توجه دیگر تشابه سناریو هر دو فیلم است. مثلاً در کهندق پسری نوجوان با اسکیت‌برد در کنار بلک آدام قرار دارد که همه چیز را به او درباره‌ی اخلاقیات و چگونگی برخورد با مردم، می‌آموزد. راک خیلی دیر در کاراکتر بلک آدام جا می‌افتد و در انتهای فیلم، می‌توانیم بفهمیم که جانسون نیز کاراکتر خود را پیدا کرده و تازه فهمیده بلک آدام کیست. البته به نظر می‌رسد کارگردان نیز می‌خواسته کاراکتر بلک آدام را بی‌احساس نشان دهد و شاید دوئین جانسون مقصر اصلی این پیشامد نباشد. اما در کل کاراکتر بلک آدام تا حدود زیادی کسالت‌بار است و همین موضوع فیلم را تضعیف می‌کند. البته وقتی به کارنامه‌ی دوئین جانسون نگاه می‌کنیم، با تمام کاراکترهایش هم اینگونه برخورد کرده است و اصلاً توانایی منتقل کردن احساسات مختلف را ندارد. صحنه‌ها و سکانس‌هایی در فیلم وجود دارد که دوئین جانسون کاملاً تک‌بعدی و به معنای واقعی کلمه یک پوستر و یا تصویر متحرک است!

در این دوره که CGI‌های مارول به شدت سطحی، کارتونی و بی‌حس هستند، بلک آدام هیچ قدم رو به جلویی بر نمی‌دارد و وضعیت CGI را بهتر نمی‌کند، اما Collet-Sera حداقل با تزریق اندکی طنز به اثر، توانسته فیلمی قابل تحمل بسازد. او سابقه‌ی ساخت فیلم‌هایی با این سبک و سیاق را دارد و توانسته با شات‌های هیجان‌انگیز و ساخت سکانس‌های مبارزات هیجان‌انگیز فیلم را رو به جلو ببرد و از کسالت‌بار بودن دوئین جانسون به لطف همین صحنه‌های مبارزه بکاهد. با اینکه رده‌بندی فیلم PG-13 است ولی شاهد قطع عضو و صحنه‌های خشن هم در فیلم هستیم که نمی‌دانم چطور چنین تصمیمی گرفته‌اند.

 DC و WB در هر فیلم انبوهی از کاراکترهای ناشناس (برای مخاطب ناآشنا با کامیک‌ها) را معرفی می‌کنند و خیلی زود آنها را کنار می‌گذارند و قصه‌هایی ناپیوسته و درهم و برهم از دنیای DC برایمان تعریف می‌کنند…

قهرمانانی بی‌اهمیت

هرچه‌قدر که نویسندگان برای بلک آدام پیش‌زمینه و داستان‌گویی و به قول خودمان وراجی می‌کنند، درباره‌ی دیگر قهرمانان در جبهه‌ی دیگر کم حرف می‌زنند. از این رو انگار نویسندگان پیش خود فکر کرده‌اند که ما بلک آدام را نمی‌شناسیم، ولی Doctor Fate، Hawkman، Atom Smasher و Cyclone را می‌شناسیم! در حالی بعضی از این کاراکترها که نام بردم مربوط به سال 1940 هستند و کمتر کسی آنها را می‌شناسد زیرا WB نیز در فیلم‌هایش آنها را نشانمان نداده است (البته اگر آثار انیمیشنی WB درباره‌ی DC را دیده باشید این کاراکترها را می‌شناسید). در واقع این کاراکترها بسیار قدیمی‌تر از تمام کاراکترهای مارول که می‌شناسید (به غیر از کاپیتان آمریکا) هستند، برای کامیک‌خوان‌ها آنها حکم عتیقه را دارند که در طول ۸۲ سال رنگ‌ولعاب مختلفی را به آنها زده‌اند و داستان‌های بسیاری برای آنها تعریف کرده‌اند. حضور آنها اما به یکباره در چنین فیلمی بیننده و مخاطب فیلم‌باز را سردرگم می‌کند و در طول تماشای فیلم از خود می‌پرسید اینا دیگه کین؟! WB تا به حال فیلمی یا سریالی از Hawkman، Atom Smasher و Doctor Fate نساخته است که بیننده را برای این فیلم آماده کند. اما نویسندگان ایده‌ی بسیار جالبی داشتند که متاسفانه خیلی زود در فیلم از آن دست می‌کشند و جای تعجب بسیار دارد.

با حضور لیگ عدالت (Justice League) در کهندق آنها به نبرد با بلک آدام می‌روند تا به او و مردم کهندق بیاموزند که جنایات فراقانونی عواقب بدی برای آنها دارند. در واقع کاراکتری همین جمله را عیناً بیان می‌کند. در حالی که مردم کهندق زیربار استعمار و استثمار بودند و مورد انواع بی‌عدالتی و جنایت و شکنجه قرار داشتند، لیگ عدالت حتی نمی‌داند کهندق کجای نقشه است! (شوخی کردم) با حضور آنها در کهندق، لیگ عدالت تبدیل مدل جدیدی از استعمار برای مردم کهندق می‌شود. این ایده‌ی روایی و پیچیدگی می‌توانست برای فیلم بلک آدام حکم برگ برنده را داشته باشد ولی خب خیلی زود در همین فیلم کنار گذاشته می‌شود. چرا؟ چون نویسندگان خیال کردند که اگر این ایده را جلو ببرند ممکن است در آینده‌ی فیلم‌های ابرقهرمانی DC وضعیتی پیچیده بوجود بیاورند که بنیان لیگ عدالت و دیگر قهرمانان آن را تحت‌الشعاع قرار دهد. اما خب این ایده می‌توانست شروعی برای رویارویی بلک آدام با سوپرمن شود. ( Superman Vs Black Adam)

در واقع دی سی و وارنر (WB) خیلی دوست دارند که راه دنیای سینمایی مارول (MCU) و دیزنی (Disney) را بروند ولی تفاوت MCU با WB و فیلم‌هایش در این است که دنیای سینمایی مارول یک جدول زمانی و یک پیوستگی و انسجام برای دنیای ابرقهرمانی خود ساخته است، درست است که فیلم‌ها و سریال‌هایی بسیار ضعیف مانند Black Widow و  Dr. Strange And Multiverse of Madness و یا سریال She-Hulk: Attorney at Law را در کارنامه دارد و فیلم Thor: Love And Thunder مزخرفی به تمام معنا بود، ولی همه‌ی اینها در جهت درست و شناسایی کاراکترهایی که بعدها قرار است نقش‌های بزرگ‌تری ایفا کنند و در جهت رو به جلو و پیش‌برنده‌ی قصه‌ای بزرگ‌تر هستند. چیزی که DC و WB از آن بی‌بهره هستند و در هر فیلم انبوهی از کاراکترهای ناشناس (برای مخاطب ناآشنا با کامیک‌ها) را معرفی می‌کنند و خیلی زود آنها را کنار می‌گذارند و قصه‌هایی ناپیوسته و درهم و برهم از دنیای DC برایمان تعریف می‌کنند.