بررسی بازی Contra: Operation Galuga / قدم زدن در معبدی قدیمی

نقد و بررسی بازی Contra: Operation Galuga

بازی Contra برای بسیاری از ما Gamerهای قدیمی‌تر نامی غیرقابل اجتناب و آشنا است. تاریخچه‌ی این بازی با طرفداران کنسول‌های ۸ بیتی و ۱۶ بیتی گره خورده است. معبدی قدیمی که گذر از آن تاریخ باستانی صنعت ویدئو گیم را بازگو می‌کند. در ادامه با بررسی نسخه جدید این بازی که در تاریخ ۲۱ فوریه ۲۰۲۴ منتشر شده همراه ما در سایت ساعت هفت باشید.

تگ مرتبط: نقد و بررسی بازی

مورد انتظارترین بازی‌ های سال 2024

قدم زدن در معبدی قدیمی

سری بازی‌های Contra با انتشار در سال 1987 و دو بازی خاطره‌انگیز Contra و Super Contra بر روی NES، گیمرهای آن زمان را شیفته‌ی خود کرد. سبک بازی را Run and Gun می‌گفتند که با اصطلاح ویدئو‌کلوپ‌های خودمان در آن زمان جور در می‌آمد؛ “بکش برو جلو”! با ظهور کنسول‌های ۱۶ بیتی SNES و Sega داشتن یکی از این دو کنسول و همچنین رقابت شدید کمپانی‌های Sega و Nintendo باعث بروز جنگ کنسولی و Fanboyهای آنها شد. یکی از بیشمار مواردی که طرفدران کنسول SNES به آن می‌بالیدند وجود بازی Contra III: The Alien Wars بود. اتفاقی که در این بازی رخ داد این بود که سازندگان از ویژگی Mode 7 کنسول SNES بهره بردند و دو مرحله با دوربین ایزومتریک به بازی افزودند که هم چالشی بود، هم جذاب و سینمایی (در حد کنسول ۱۶ بیتی نه Call of Duty) و تمام Fanboyهایی که SNES داشتند از Contra III پتکی ساخته بودند که بر سر دارندگان Sega Genesis میکوبیدند. اما صبر خدا خیلی زود لبریز شد! Konami چنان نارویی به طرفداران SNES زد که آن سرش ناپیدا! دو سال بعد از انتشار Contra III: The Alien Wars، کونامی با انتشار بازیِ انحصاری دیگری با نام Contra: Hard Corps هر آنچه در جبهه‌ی SNES داشت را در Genesis بنا کرد و یکی از سخت‌ترین بازی‌های رایانه‌ای در آن زمان را ساخت. انتخاب چهار کاراکتر متمایز از هم، داشتن میان‌پرده‌های جالب توجه و داستانی بهتر و بالاتر از همه‌ی اینها اکشن بسیار سریع و دروغ نمی‌گویم پر زدوخورد و شلوغ به طوری که اگر غفلت می‌کردید تمام صفحه‌ی تلویزیون از دشمن پر می‌شد، توانست بیادماندنی‌ترین بازیِ Contra تا به امروز را خلق کند.

عملیات Galuga

حال بعد از انتشار چندین و چند نسخه‌ی متوسط از Contra (به استثنای Contra 4 در Nintendo DS که فوق‌العاده بود) و مشکلاتی که Konami Digital Entertainment دارد که البته بخاطر توجه کمتر هولدینگ کونامی به بخش تفریحات و سرگرمی‌اش می‌شود، به ناگاه سریع به اینترنت زدم و نام Contra را دوباره دیدم. مثل آن Meme از جرمی کلارکسون که در تصویر اول ذوق‌زده بود و در تصویر دوم می‌گفت Anyway (بگذریم)، همین حس را به Contra: Operation Galuga داشتم و برای لحظاتی از آن صفحه گذر کردم ولی بعد برگشتم و بیاد دوران بچگی افتادم. دورانی که دیدن لوگوی جالب و زیبای Konami یادآور تجربه‌ای متفاوت از الگوهای شاد و لوسِ Nintendo بود. لوگویی که حتی موزیک صفحه‌ی Bootاش را هم در Sega Genesis در پس ذهنم بیاد دارم. شاید کونامی دیگر از نوک قله‌ی Entertainment بودن پایین آمده و به سراغ بازارهای دیگر رفته باشد ولی برای بچه‌ای که نام کونامی یعنی ترس و دلهره‌یِ Silent Hillها، ساعت‌ها میان‌پرده دیدنِ Metal Gearها، Sunset Raidersها و ISSها و فوتبال Sega و هزاران عنوان کوچک و بزرگ دیگر، سخت است که نام Konami را از ذهنش بیرون کند، حتی اگر بداند که Silent Hill 2 Remake نیز آش دهان‌سوزی نخواهد شد. به هر حال Contra: Operation Galuga را فقط برای نامش دانلود کردم. نامی که به من یاد داد و فهماند “Fanboy بودن یعنی حرص خوردن برای لذتی که سودش را کَسِ دیگری می‌کند”.

در این دوره زمانه که کونامی حسی برای بازی ساختن ندارد، بازگشت WayForward که در سال ۲۰۰۷ بازی جذاب Contra 4 ساخته بود، می‌توانست نوید لحظاتی درخشان را بدهد. اگر آن بازی را بر روی NintendoDS تجربه کرده باشید، می‌دانید که WayForward کاملاً برای ساخت یک Contra با حس و حال قدیم بهترین گزینه و کاربلدترین است. از ۲۰۰۷ تا ۲۰۲۴ چیزهای زیادی تغییر کرده و قطعاً بی‌حسی کونامی یکی از آن‌هاست! ولی باید انتظارات مخاطب را شناخت و با مدل‌ها و الگوهای قدیمی نمی‌توان بازی درخوری ساخت.

حالت Arcade همانی است که همه‌ی شما که Contra را بیاد دارید باید انجام دهید، همان بکش برو جلوی خودمان، بدون هیچ میان‌پرده‌‌ای، هیچ داستان درهم و برهمی، فقط بکش برو جلو! حالت داستانی با این که هیچ قصه‌ی جذابی ندارد و به نحوی همان الگوهای قدیمی را دارد ولی قابل تحمل است و بعضی از قسمت‌ها صحبت دو نفر با هم اکشن بازی را از به اصطلاح Pause می‌کند ولی ضدحال نیستند بلکه به شما اجازه‌ی استراحت می‌دهند تا انگشتانتان بیاد بیاورند که به بدنی متصل بودند.

به گیم‌پلی بپردازیم، در بازی کاراکتر شما ۳ جان دارد، که با هر بار اصابت تیر دشمن به شما یکی را از دست می‌دهید. اگر هر ۳ جانتان را از دست یک Continue از دست می‌دهید، وقتی تمام اینها را از دست بدهید Game Over می‌شوید‌. اما برعکس نسخه‌های Sega و SNESها مجبور نیستید دوباره از Stage اول بازی را ادامه دهید. بلکه از ابتدای همان مرحله‌ای Game Over شدید بازی را ادامه می‌دهید. چنانچه Miniboss آن مرحله را بزنید بعد از Game Over شدن می‌توانید بازی را از بعد از Miniboss ادامه دهید. سلاح شما دو خشاب مجزا دارد، در طول بازی از بالای صفحه (راست یا چپ) Upgradeهای سلاحتان وارد صحنه می‌شوند. اگر آنها را به موقع بزنید می‌توانید سلاحتان را Upgrade کنید و تیرهای قوی‌تر با شکل‌ها و فرم‌های متفاوت شلیک کنید. در دوران کنسول‌های ۸بیتی‌ و ۱۶بیتی فرم آپگرید S برای سریع OP شدن بود و بعد از آن F عالی بود و L برای Hardcoreفن‌ها. اما در Contra 4 این موضوع تغییر کرد و فرم‌های جدیدتر وارد شدند و هر مرحله فرم آپگرید خودش را طلب می‌کرد. در Operation Galuga خوشبختانه همچنان WayForward از شما می‌خواهد بهترین فرم را برای لت‌‌وپار کردن سریع دشمنان برای خود بیابید.

البته در زمانی که مجبورید موتورسواری کنید و همزمان تمام صفحه را پوشش دهید، توصیه می‌کنم از F یا Fire استفاده کنید که راحت‌تر هستید. در بازی می‌توانید دو ارتقای مجزا را خشاب‌گذاری کنید. بعلاوه یک حرکت ویژه دارید که در مواقعی که صحنه شلوغ می‌شود می‌توانید با آن خود را از Ambushها نجات دهید. جدای از اینها Perkها را داریم که زیاد نیستند ولی بدردبخورند. هر کاراکتر می‌تواند ویژگی خاص خودش را تقویت کند. مثلاً Bill Rizer (الهام گرفته شده از آرنولد شوارتزنگر) Dashهایی دارد که خیلی بدربخور است ولی اگر به دشمن برخورد کنید یک جان از دست می‌دهید. با ارتقاء این Perk می‌توانید از دشمنان عبور کنید بدون اینکه صدمه ببینید. Lance (که الهام گرفته شده از Silvester Stallone در فیلم Rembo است) پرش‌های بلند‌تری دارد که با ارتقاء Perkاش پرش‌های بلندتر می‌شود. Lance و Bill کاراکترهای نسخه‌های Contra و Super Contra و Super C بودند که از روی آرنولد و استالونه اقتباس شده بودند. در طول بازی دو کاراکترهای دیگر نیز به شما می‌پیوندند که شامل دو زن می‌شوند و انها نیز ویژگی‌های مختص خود را دارند و می‌توانید Perkهای آنها را هم ارتقاء دهید. دیگر Perkها شامل جان اضافی، Continue اضافی 1UP نمادش است (اگر اشتباه نکنم) و شروع مرحله با upgradeئی خاص یا از دست ندادن Upgrade با مُردن هم می‌شوند.

با این اوصاف بازی برای تازه‌واردان می‌تواند مفرح باشد و از سختی بیش از حد جلوگیری کند. ولی وقتی بازی را چندبار به پایان برسانید گزینه Hard را داریم که Perkها غیرفعال می‌شوند و مانند نسخه‌های کلاسیک One-Hit Die را داریم که برای Veteranهای بازی و یا Hardcoreبازان طراحی شده است. گرافیک بازی 2.5D بعدی در اینترنت خوانده شده که لحظات 3D نیز دارد و گرافیک پیکسلی آن می‌تواند مخاطب امروزی را زده کند ولی قضاوت را بگذارید کنار، Contra را اگر می‌شناسید، می‌دانید که گرافیک هیچ اهمیتی ندارد و گیم پلی است که باید خود‌نمایی کند.

نکته‌ای بیشتر به ذوقم خورد این بود که طراحی مراحل می‌توانست بسیار شلوغ‌تر باشد و حتی Operation Galuga در برابر نسخه‌ی Sega Genesisاش یعنی Hard Corps مانند تیراندازی در پارک آبی تفریحی است. انتهای بازی که وارد محیط و سازه‌‌های گوشتالوی بیگانه‌ها می‌شویم، اوضاع را کمی بهتر می‌کند ولی باز از The Alen Wars و Hard Corps می‌توانست بهتر صورت گیرد. Stage اول بازی به خوبی حس نوستالژی بازی Super Contra و Stage اولش را بازسازی کرده است و حتی BossFightاش نیز عالی بود ولی رفته رفته طراحی محیطی و پیرامونی در جایی که باید خلاقیت حرف اول را بزند، فاقد جذابیت هستند و نکته‌ای وجود ندارد که باعث شود آنها را بیاد بسپارید. مبارزه با Bossها ولی بسیار خلاقانه و در عین حال سخت و چالشی هستند. جز مرحله‌ی اول بقیه مراحل حسابی رُستان را می‌کشند، پس اگر دنبال چنین ویژگی‌ای در یک بازی هستید Contra: Operation Galuga می‌تواند سرذوقتان بیاورد. مراحل به مرور سخت‌تر و سخت‌تر می‌شوند، طراحی Minoboss‌ها نیز عالی است و دشمنان هم متنوع هستند و تکراری نمی‌شوند. برگرداندن دشمنان کلاسیک با شمایلی مدرن‌تر همواره عالی کار می‌کند، پس ایرادی وجود ندارد. اما موسیقی مراحل نمی‌دانم چرا اصلاً به من نچسبید، هنوز موسیقی بعضی از مراحل‌های قدیمی خاطره‌انگیز دوران NES و Sega را بخاطر دارم ولی Operation Galuga در این مورد ضعف دارد.

در نهایت Challenge Mode را داریم که برای Speedrun کردن Stage اول بازی طراحی شده است. از طراحی متوسط و بعضا‌ً ضعیف Stageها گفتم ولی صداگذاری بازی خارق‌العاده است و حتی کاراکتر در موقعیت‌های مختلف سخنان جالبی بیان می‌کند. از طرفی تخریب‌پذیری در حد نام Contra به خوبی صورت گرفته است و می‌تواند مخاطب را راضی نگه‌دارد. بازی Bug خیلی خاصی ندارد ولی Glitch تا دلتان بخواهد دارد. البته مواردی نیستند که تجربه‌ی بازی را زهرمارتان کنند ولی خب می‌توانستند وجود نداشته باشند، مخصوصاً قطع شدن موسیقی، فرورفتن دشمن در بافت‌ها و غیره.

سخن آخر