Don’t listen to it. Crows are all liars.

بهش گوش نکن. همه کلاغ ها دروغ میگن.

I know a story about a crow. – I hate your stories.

داستانی در مورد کلاغ میدونم. من از داستان هایت متنفر هستم.

I could tell you about Ser Duncan the Tall.

میتونم در مورد آقای دانکان قد بلند برات بگم.

Those were always your favourites.

اون داستان ها همیشه مورد علاقه تو بوده.

Those weren’t my favourites.

مورد علاقه من نبودند.

My favourites were the scary ones.

مورد علاقه های من قسمت های ترسناکشون بوده.

Oh, my sweet summer child. What do you know about fear?

بچه تابستانی شیرین من. آحه در مورد ترس و وحشت چی میدونی؟

Fear is for the winter.

ترس مال زمستانه.

When the snows fall a hundred feet deep.

موقعی که برف صدها متر میباره.

Fear is for the long night, when the sun hides for years and children are born and live and die, all in darkness.

ترس مال شب دراز است، موقعی که خورشید سال های سال پنهان میشود و بچه ها به دنیا می آیند، زندگی میکنند و میمیرند.

That is the time for fear, my little lord, when the white walkers move through the woods.

اون موقع زمان ترس و وحشت است، سرور کوچک من، موقعی که وایت واکرز ها از دل جنگل ها عبور می کنند.

Thousands of years ago there came a night that lasted a generation.

هزاران سال پیش شبی رسید که یک نسل طول کشید.

Kings froze to death in their castles, same as the shepherds in their huts. And women smothered their babies rather than see them starve, and wept and felt the tears freeze on their cheeks.

پادشاهان در قلعه هایشان و همانطور چوپان ها در خانه هایشان از سرما مردند. و زن ها بجای دیدن بچه هایشان در گشنگی آنها را خفه میکردند و گریه میکردند و اشک های یخ بسته بر روی گونه هایشان را حس میکردند.

So is this the sort of story that you like?

خب از این جور داستان ها دوست داشتی؟

In that darkness, the white walkers came for the first time.

در آن تاریکی، وایت واکرزها برای اولین بار رسیدند.

They swept through cities and kingdoms, riding their dead horses, hunting with their packs of pale spiders big as hounds…

آنها شهرها و اقلیم ها را با راندن اسب های مرده شان زیر پا له کردند، و با دسته ای از عنکبوت های رنگ پریده به بزرگیه سگ های شکاری خودشان همه را میکشتند و به اسارت خود در می آوردند.